یاحق
اصلا دست ودلم به نوشتن نمیره.

از وقتی تو رفتی هر هفته چهارشنبه ها بی اختیار بغض راه گلومو می بنده.

نمیتونم جلوی خودمو بگیرم.

دلم میخواد داد بزنمو از دست این روزگار به درودیوار شکایت کنم. 

با این وجود خودمو دلداری میدمو جوری که کسی متوجه نشه

آروم آروم شروع به گریه کردن میکنم.

دلمم خوشه که با این گریه ها آروم میگیرم.

اما یادم رفته که مردم کوچه و بازار مثل قدیما

دارن به زندگی عادی خودشون ادامه میدنو هفته ها ازپی این هفته میادو میره.

بعد ازاین همه سال تازه میفهمم"یکسال گذشت"روچه جوری میشه معنی کرد.

یکسال با تمام خاطراتی که توی تک تک روزهای سال مرور میشن.

واین تنها وقتیه که بعد زمانی مسئله مد نظر باشه

چه برسه به اینکه پای بعد مکان هم به میون کشیده بشه.

اون وقته که ثانیه به ثانیه عمر رو میشه همراه خاطرات با تو بودن سپری کرد.

قبول کنید که سخته.
خیلی هم سخته.

 مامان جون خیلی دوست دارم 
 

      شب جمعه که میشه دل منو تنها میذاره
            به گمونم که میره کربلا سوغات بیاره
      کاشکی من باغبون باغ گل یاس میشدم
           روضه خون حرم حضرت عباس میشدم

   
 
  یاعلی مدد . التماس دعا