یاحق
دلم تنگه نمیدونمم چرا...
دوستم ندارم بدونم.شاید اینجوری بهتر باشه.
اینم مرام روزگاره.به قول اون رفیقمون:"رفتنت همیشگی بود دیگه هم بر گشتن نداره."
توی این چند روز خیلی چیزها از وبلاگ دوستان خوندمو به یاد سپردم.چیزهایی که به من امید میدن.شماها رو نمیدونم ولی من به بودن در بین شماها به خودم میبالم.
به والله صراط مستقیم همین جاست.صفاو سادگی جوونای ایرونی بهترین راهنمای شبهای ظلمت نشین این دیارن.اینجا اگه کسی هم بخواد دروغ بگه نمیتونه.
دست کم به خودش،میون تنهایی هاش.
دیگه ایمان پیدا کردم که هر صفحه ای رو باز میکنم آیینه قلب یکی از شماهاست.قلبهایی که یه ذره تردید لااقل تو نوشتهاشون راه نمیدن و همین برای من کافیه.
گردش روزگاریادم داده که باید به حداقلها راضی بود،شماهارو دیگه نمیدونم.یاعلی
حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
من لاف عقل میزنم این کار کی کنم
مطرب کجاست تا همه محصول زهدوعلم
در کار چنگ و بر بط و آوازو نی کنم
از قیل وقال مدرسه حالی دلم گرفت
یکچند نیز خدمت معشوق و می کنم
کی بود در زمانه وفا جام می بیار
تامن حکایت جم و کاووس و کی کنم
از نامه سیاه نترسم که روز حشر
با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم
کو پیک صبح تا گله های شب فراق
با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم
این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست
روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم
به یاد مادربزرگ که سالیان سال بین ما بود
و به یاد رفیقی که میگفت:
عیدکم مبروک/دمبکم سچروک
یاحق
داشتم آرشیو نوشته هامو مرور میکردم که یهو دیدمش.
اینو میگم...
پنج شنبه 12 تیر 1382
بازهم غروب وخستگی سراغ از آفتاب قلب من گرفت
دوباره سوز دلشکستگی تن نحیف و تازه رسته مرا
به لرزه ی همیشه آشنا
به تازیانه های پرتوقع فراق سخت نواخت
و یادسخت صخره های کوه بیستون دوباره زنده شد.
غم گذشته و گذشته ی غم توباز هم مرابه سمت بی نهایت بعید نشانه رفته بود.
خدای من!
نه!
باز هم خستگی دوباره سوز دلشکستگی
دوباره یاد روزگار دور
کلاس عشق وعشق کودکی
محبت تو ای همیشه آموزگار من
صفاوسادگی بچه های درس تو ـ تمام خاطرات کودکی ـ
نوازشی برای لحظه های بی تو بودن است
بهانه ای برای گفتن و شنودن است
برای من کلاس درس تو نوای دلنشین باز هم سرودن است ...
بگو!بگو!
تو ای الهه فراق!
جواب خسته ی به راه مانده را تو باز گو
چرا هنوز هم تمام خاطرات لحظه های درس
ـ تمام لحظه های عشق وبیم وترس ـ
برای این نخوانده درس عشق تازه مانده است.
۱۳۷۹هجری خورشیدی
نظرات [0]
---------------------------------------------
یاحق
اصلا دست ودلم به نوشتن نمیره.
از وقتی تو رفتی هر هفته چهارشنبه ها بی اختیار بغض راه گلومو می بنده.
نمیتونم جلوی خودمو بگیرم.
دلم میخواد داد بزنمو از دست این روزگار به درودیوار شکایت کنم.
با این وجود خودمو دلداری میدمو جوری که کسی متوجه نشه
آروم آروم شروع به گریه کردن میکنم.
دلمم خوشه که با این گریه ها آروم میگیرم.
اما یادم رفته که مردم کوچه و بازار مثل قدیما
دارن به زندگی عادی خودشون ادامه میدنو هفته ها ازپی این هفته میادو میره.
بعد ازاین همه سال تازه میفهمم"یکسال گذشت"روچه جوری میشه معنی کرد.
یکسال با تمام خاطراتی که توی تک تک روزهای سال مرور میشن.
واین تنها وقتیه که بعد زمانی مسئله مد نظر باشه
چه برسه به اینکه پای بعد مکان هم به میون کشیده بشه.
اون وقته که ثانیه به ثانیه عمر رو میشه همراه خاطرات با تو بودن سپری کرد.
قبول کنید که سخته.
خیلی هم سخته.
