یاحق
دلم تنگه نمیدونمم چرا...
دوستم ندارم بدونم.شاید اینجوری بهتر باشه.
اینم مرام روزگاره.به قول اون رفیقمون:"رفتنت همیشگی بود دیگه هم بر گشتن نداره."
توی این چند روز خیلی چیزها از وبلاگ دوستان خوندمو به یاد سپردم.چیزهایی که به من امید میدن.شماها رو نمیدونم ولی من به بودن در بین شماها به خودم میبالم.
به والله صراط مستقیم  همین جاست.صفاو سادگی جوونای ایرونی بهترین راهنمای شبهای ظلمت نشین این دیارن.اینجا اگه کسی هم بخواد دروغ بگه نمیتونه.
دست کم به خودش،میون تنهایی هاش.
دیگه ایمان پیدا کردم که هر صفحه ای رو باز میکنم آیینه قلب یکی از شماهاست.قلبهایی که یه ذره تردید لااقل تو نوشتهاشون راه نمیدن و همین برای من کافیه.
گردش روزگاریادم داده که باید به حداقلها راضی بود،شماهارو دیگه نمیدونم.یاعلی

           

حاشا که من به موسم گل ترک می کنم

                               من لاف عقل میزنم این کار کی کنم

   مطرب کجاست تا همه محصول زهدوعلم

                               در کار چنگ و بر بط و آوازو نی کنم

   از قیل وقال مدرسه حالی دلم گرفت

                                یکچند نیز خدمت معشوق و می کنم

   کی بود در زمانه وفا جام می بیار

                                تامن حکایت جم و کاووس و کی کنم

   از نامه سیاه نترسم که روز حشر

                                 با فیض لطف او صد از این نامه طی کنم

   کو پیک صبح تا گله های شب فراق

                                 با آن خجسته طالع فرخنده پی کنم
   این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست                            

                                 روزی رخش ببینم و تسلیم وی کنم

به یاد مادربزرگ که سالیان سال بین ما بود
و به یاد رفیقی که میگفت:
                  
                        عیدکم مبروک/دمبکم سچروک