"گمان بود من او را دوست می دارم و نبود الا خدای" ^* 

انسان محدود است و به واسطه ی همین محدودیت، محتاج/در تلاطم های بی وقفه ی روح، گناه نقطه ی آغازِ تلاشِ تن آدمی است برای پیوستن به بی نهایت ِ ذات/تقوا ترسِ بی خدا ماندن است و توبه راه بازگشت .

"... و تردیدی نیست که مولانا هیچ زنی را سزاوار و لایق چنین عشقی که جوهری قدسی و مینوی دارد(جوهر عشق، قدیم است) و کاربستنش در حیات زناشویی، موجب پریشانی است، ندانسته است. اما واقعیت یابی عشق انسانیِ دوام پذیر، مستلزم یکی نشدن عاشق و معشوق یا زن و مرد،بل برعکس، مقتضی همکاری آن دو برای تحقق ذات خویش در عین حرمت نهادن به هم و شناخت خصائص تقلیل و تحویل ناپذیر یکدیگر است و ناگفته پیداست که چنین واقع بینی ای با جذبه و ربودگی عاشق عرفانی، تفاوت ماهوی دارد و مسلم است که عشق مولانا به همسرش، هراندازه که دوستش میداشته از مقوله ی عشق" مجازی" بوده است. عشق عرفانی یا عشق" حقیقی"، چه مرد، راهبر عاشق باشد و چه فرضن زن، راهیاب فنا در معشوق است و مولانا اگر هم زنی را همتای یاران گزینش، برمی گزید،باز عشقی که به وی می داشت، از قماش عشق و محبت به شمس یعنی در نهایت عشق به معبودی بود که مولانا خواهان درباختن خود د اوست،چونکه وی مظهر و مجلای حق است،و نه عشق به زنی که از سر واقع بینی می توان دوستش داشت! بنابراین اگر عشقِ مولانا به شمس و مناسباتِ شگفت آن دو، به افسانه و اسطوره می ماند، این اسطوره همان اسطوره ی عشق شیفتگی خردگریز است که ضد عشق واقع گرای مرد به زن در جامعه ی انسانی است ... مولانا در عشق، به ماورای افقهای حسی نظر دارد و فرشتگان الهی، وی را به فراسوی دنیای حس می برند، بنابراین نمی تواند زنِ همسر را به عشق شیفتگی که مقتضی پرواز در هوای اوجها و استغراق در فراخنای آفاق ماورای حس است دوست بدارد؛ چون راهش، مردن است و نقد خود به آسمان بردن است که تا نمیری نرسی. این سلوک که به نخستین نگاه، دال بر خوار داشت زن و کم محلی به اوست، از دغدغه ی در نیامیختن آن دو گونه عشق نیز آب می خورد و خلط این دو مفهوم متضاد، موجب پریشانی ها و گمراهی هایی است که ریشه در مزج ناهشیارانه ی دو دنیای ناساز لاهوت و ناسوت دارد. " ^** 

با اینهمه؛ " کاشکی کردی و گذشتی .. " ^***