"حج:جاری شو!...

و حج٬عصیان تو از این جبر ابلهانه،از این سرنوشت ملعون سیزیفی،برون رفتن از نوسان، تردید و دور زندگی، تولید برای مصرف، مصرف برای تولید.

حج، بودنِ تو را که چون کلافی سردر خویش گم کرده است، باز می کند. این دایره ی بسته، با یک نیت انقلابی، باز می شود، راه می افتد،در یک خط سیر مستقیم،هجرت به سوی ابدیت. به سوی دیگری، به سوی او!...

و تو ای که هیچ نیستی، تنها به سوی او شدن ی و همین!...

پرداخت قرض ها، شستشوی کدورت ها، غبارها،آشتی قهرها، تسویه ی حسابها، حلال طلبی از دیگران، پاک کردن محیط زندگی ات، رابطه هایت،ثروتت، اندوخته هایت،یعنی که در اینجا می میری، انگار می روی، رفتنی بی بازگشت، رمزی از لحظه ی وداع آخرین، اشاره ای به سرنوشت آدمی، نمایشی از قطع همه چیز برای پیوستن به ابدیت، و بنابراین:وصیت! یعنی که مرگ. تمرینی برای مرگ...

حج کن!..

و حج، نشانه ای از این رجعت به سوی او،او که ابدیت مطلق است،او که لایتناهی است،او که نهایت ندارد،حد ندارد،تا ندارد. "*