شعله­ای از اعماق وجودم زبانه می­کشد و می­سوزاندم ساقه­ی نیم سوخته­ی رویاهایم پیش چشمانم آرام سر خم می­کند و می­شکند درست به تردی همین ثانبه ها سکوتی به بلندای گنبد شیخ لطف الله میشود پس زمینه­ی ذهنم مثل سکوت دم ظهر نقش جهان و تنها خنکای سکوی جلوی مسجد شاه جوابگوی توهم این عطش است میدانم! قطعه­ی گم شده­ی این پازل به زودی رخ مینماید همو که پشت هزارها فریب پنهان است فقط کمی صبر شاید از همان صبرهای قشنگ صبرهای شیرین هراسان از خواب می پرم یادم می افتد پرسیده بودم چه چیز محدودش می­کند و جواب نگرفتم احساس جنگجویی را تجربه میکنم که دست بسته به پیشگاه خدایان پرتاب شده باشد زانو بزن و اعتراف کن تو قرار بود فاتح این میدان باشی ... ازنو؟ تو بگو انگیزش خماری بعد از عقابی...