خدا بود و دیگر هیچ  انسانها فوج فوج به سخره گرفته می شدند وقتی دلشان برای خودشان تنگ میشد خودکشی می کردند صبح ها با صدای خروس همسایه بال در می اوردند گنجشکها که آواز جیک جیک می خواندند روی یک پا برای هم می رقصیدند هر کسی که سرناسازگاری می گذاشت سر بلند میشد حالا خورشید وسط اسمان بود و همه ی بقالی ها و چقالی ها از روی بام خانه هایشان  ماه را رصد می کردند گرم نبود اما گرما بیداد می کرد این را میشد از پرسه های  بی احساس سگهای ولگرد در شبهای سرد زمستان فهمید زوزه های آشناشان بوی غذای ته مانده ی دیشب همین آدمها را میداد خداحافظ  خداحافظ برگهای حسن یوسف آبیاری شده با یخبندان ِ بطری سبز نوشابه های گازدار. گردی خورشید که بر نمیکره ی غربی مماس می شد شلوغی مسا پیاده روها را بیراهه کرده بود دیگر خیابانها جایی برای نشستن طیاره های دلهای بیقرار نبود تک تک بی آنکه کمتر بفهمند کرور کرور می شدند "خدایا این همه آدم رو برا چی چی آفریدی" و کرور کرورنخود نخود خوانان راه خانه های  خودشان را پیش می گرفتند مهتاب بود که با چراغ قوه ی نمی دانم چند ولتی اش خانه ی گلی مرغ و خروسهای وحشی ده همسایه را وارسی می کرد زیر نور همین مهتاب بود که یکی سوت سوت زنان در حالی که عکس تنهایی اش را در جوب آب روان می دید بلند بلند خوش خوشک آواز می خواند" پنجره ای رو به چند سالگی ات وا کنم"

سوار ماشین که می شوم کوله پشتی را هم با خود برده ام دران همه چیز دارم چاقو دستکش مسواک و هر خرت و پرتی که فکرش را بکنی کوله پشتی را با خود میبرم به امید اینکه این سفر همان سفر بی بازگشتی است که من دوست دارم بروبچه ها به شوخی می گویند که از خانه قهر کرده ام و با هم میخندیم ریشم هم که بلند شده بعضی ها هم به آن می خندند حالم که بهتر می شود گوشی موبایلم را روشن می کنم حواسم نیست که یکهو از خانه زنگم می زنند. برو بچه ها دیرشان شده کاش می داسنتند که به کجا می خواهند برسند  شب شده و من شب را دوست دارم. کاش من و تو باور می کردیم که این دنیا چیزی جز یک صحنه ی بزرگ تاتر نیست که تو و من در آن نقش بازی می کنیم مثل  کودکی که توپ بازی می کند مثل علی که قلعه بازی می کند مثل محمد که آتش بازی می کند 

از قنون چندم نیوتن خوشم نمی آید . . .